Lieve Amor,
Het weekend is weer achter de rug. Jij blijft nog even wat langer liggen als ik beneden kom. Het was gisteren ook weer een druk dagje voor jou. Eerst lekker wezen wandelen in het bos en daarna thuis hebben wij lekker voor het huis is het zonnetje gezeten.
Dit was de eerste keer dat jij dit meemaakte, ik had jou daarom ook je tuigje aangedaan met de 3 meter Biothanelijn eraan vast. Nu wist ik zeker dat jij niet naar alle wandelende mensen toe kon gaan, maar je had wel gewoon ruimte om je te bewegen. In het begin wilde je wel naar al die langslopende mensen, maar jij merkte al snel dat jij dan werd tegengehouden door de lijn en ging er daarom maar bij liggen.
Als er nu mensen langskwamen dan keek jij wel, maar probeerde niet eens meer naar hen toe te lopen. Je bleef keurig liggen. Zelfs toen er honden voorbijkwamen, jij deed je kop omhoog om te kijken, maar verder niet jij bleef gewoon liggen. Dit vond ik echt knap van jou.
Ik wil ook dat jij leert op de werft te blijven zonder dat ik jou steeds tegen moet houden. Jij moet gewoon leren dat er mensen en honden voorbijkomen zonder dat jij je daarmee hoeft te bemoeien. Zij horen gewoon in het straatbeeld.
Jij lag midden op de werft toen er een auto aankwam die naar de buren toeging. Maar hiervan was jij niet onder de indruk, jij bleef rustig liggen en tilde nog niet eens je hoofd op om te kijken of het wel goed ging. Wat dat aangaat ben jij echt een Leonberger. Als jij ergens ligt, dan sta je ook niet zomaar op, zelfs niet als er een auto aankomt.
Maar komen er mensen naar jou toe dan sta je wel op, jij bent gek op aandacht. Jij vindt ook iedereen leuk, mensen, kinderen en honden. Het maakt jou niet uit. Het enige nadeel daarvan vind ik dat jij graag je poot geeft. Dit bedoel jij goed, maar is niet zo fijn. Zeker niet bij de kleinkinderen waar van de week jou poot een kras in het gezicht maakte. Jij bedoelt het zo goed, maar je bent een beetje lomp…
